تشکر ﺍﺯ ﺁﻗﺎﯼ ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺮﺝ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ (برگرفته از صفحه شخصی علی زیبایی/تکتا)

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺠﻤﻊ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺯﺍﺩﺍﺭﯼ ﺍﺕ ﺷﺮﮐﺕ ﮐﺮﺩﻡ. ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘر اﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ . ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﯿن ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺨﺮﺍﺵ ﺩﯾﺪم ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ
ﺍﺯ ﺟﻮﮎ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺟﻪ ﯼ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ
ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﯿﻎ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﺮ ﻭ ﮐﺮ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﮐه لحظاتی ﺗﻮﺟﻪ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪ
ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺯﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ
ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎی ﮐﺜﺎﻓﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﯽ ﺩﻓﺎﻉ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ
ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺭﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ ﻣﺎ ﻣﻠﺘﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺯﺍﯼ ﯾﮏ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﺪﺍﯾﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺭﻓﺘﯽ ﺗﺎ ﻣﺘﻠﮏ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺮﮒ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ
ﺭﻓﺘﯽ ﺗﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﯾﻢ ﻭ ﮐﺮ ﻭ ﮐﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ
ﺭﻓﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺘﻤﺎﻥ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻩ
ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻣﻠﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻤﺎﻥ ﺁﺏ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩ ﮐﻪ ﺑﺨﻨﺪﺩ ، ﺩﺭ ﺗﺠﻤﻊ ﻋﺯﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﺨﻨﺪﺩ؟
ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﻮﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﯽ ﻣﺒﺎﻻﺕ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﺴﺆﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﻔﻤﯿﺪﻡ ﮐﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﯾﮏ ﻓﻀﺎﯼ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﺎﺯﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺑﯽ ﺩﺭﮐﯽ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻨﻨﺪ
ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺍﺕ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻬﺮﺕ ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺯﺩﯼ
ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﻮﺩﯼ ﭘﺨﺶﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯾﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮﮒ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ
ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺯﺍﯾﺖ ﺟﮏ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﺘﻠﮏ ﺳﺎﺧﺘﯿﻤﻮ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﯾﻤﻮ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﯾﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﯾﻌﻪ
ﺑﻮﺩ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺟﯿﻎ ﻭ ﻫﻮﺭﺍ
ﺷﻨﯿﺪﻡ ﻋﺰﺍﯼ ﻫﺎﯾﺪﻩ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﺑﺎ ﺷﺎﻡ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﯿﻎ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺭﺍﺷﻨﯿﺪﻣﻮ ﻟﺮﺯﯾﺪﻡ
ﻭﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﺍ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ... ﻭﺍﯼ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﻭﺍﯼ ...
ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ
ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ ، ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺸﺪ